Kendimizi o kadar acımazsızca eleştiriyoruz ki bir başkası bunu yüksek sesle dile getirdiğinde dayanamıyor
tepki veriyor,kızıyor, uzaklaşıyoruz o kişiden.
Aslında bizi eleştiren , yargılayan başkaları değil, içimizdeki yargıç.
o yargıç parmağını yüzümüze sallayarak içimizden geçenleri yüzümüze haykırdığında kulaklarımızı tıkayıp kaçmak yerine
kendi içimizle yüzleşebilsek aslında o eleştirileri kendimize yaptığımızı anlayabilsek , mükemmel olmamayı kabullenebilsek,
herşey farklı olur mu?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder