Bu gerçek bir hikaye.Ben şahidim .
9 yaşına kadar herşey çok güzeldi.Güzel bir semtte ,ailesine ait güzel bir evde annesi babası ve 2 ablasıyla birlikte oturuyorlardı.İyi bir okula gidiyordu.Annesi çalışmadığı için büyürken rahatça ilgilenebilmişti onunla.Babasının kazancı iyiydi, neşeli, eğlenceli bir ailesi vardı.Herşey yolundaydı.
9 yaşında babası beyin kanaması geçirdi.10 yaşında iken iflas etti, alacaklılar peşlerine düştü, 11 yaşında tüm mal varlıklarıyla birlikte evlerini kaybettiler, mahkemelik oldular, en yakınları ile araları bozuldu, bu arada büyük ablası nişanlısından ayrıldı. Şu anda 15 yaşında, biraz daha düzeldi durumları.Geçen yılbaşında ailesine aşağıdaki gibi bir mektup yazmış.Bir kelimesiyle bile oynamadan aynen yazıyorum.
‘’ Sakın 2011 ‘ e giriyoruz diye üzülmeyin.Çünkü biz ne yaşlanıyoruz ne de gençleşiyoruz.Biz olduğumuz gibi kalıyoruz.Neden mi? Çünkü biz hayatımızda üzüntülere yer vermiyoruz.Hep mutlu oluyoruz.Bazen kötü günler ,zamanlar geçirsek de hep gülmesini biliyoruz.Ben sizin çocuğunuz olduğum için çok şanslıyım.Bazen sizi kırsam da en sonunda birleşip gülebiliyoruz.
………….. ailesi ben sizi çok seviyorum.’’
15 yaşındaki bir çocuktan bile öğreneceklerimiz olabiliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder