2 sene önce bir arkadaşıma , yazmayı seviyorum dedim. Neden blog açmıyorsun dedi. Herhalde o zaman hazır değildim. ( korkunun ve tembelliğin diğer adı hazır olmamak ). 2 sene sonra blog açtım.Önce çok korktum.Ya hiç beğenilmezse, içlerinden( daha kötüsü dışlarından) gülerse insanlar, sıkılırlarsa. Kendini anlatmak ortaya koymak çok zor iş.Ya yanlış bir şey yazarsam. Birilerini üzer ya da kırarsam.Zihnimdeki geveze söylendi durdu .vıdı vıdı vıdı.Sus dedim. Bunu yapmam lazım.Ne yapabiliyorum anlamam lazım.Nasıl yazıyorum görmem lazım.Susturdum yazdım.Önce havalı bir isimle başladım.’’ Yazıyorum Öyleyse Varım’’ dedim.Sonra korka korka bir arkadaşıma okuttum. Beğendim dedi. İnandım.Sonra birkaç arkadaşıma sonra birkaç arkadaşıma daha. Annem benim yaptığım her şeyi beğenir.Onun için en son ona okuttum.Çok beğendi.Sonra ismini değiştirdim. Dostlarla sohbet ederken en çok yaptığımız şey geldi aklıma.Kahve içmek.Orta şekerli kahve.Yurdumun nadide içeceği.Kahveli sohbetler kıvamında olsun istedim.Biraz daha yazdım sonra biraz daha.
Sonra fark ettim ki
Yazdıkça içim doyuyor ,doyunca yüzüm gülüyor, ben gülünce dünya gülüyor.
Açsam sinirli oluyorum.Ben sinirlenince dünya sinirleniyor.
O kadar açmışımki hep yemek istiyorum. Neden daha önce bu kadar aç kaldım diye hayıflanıyorum.
Oysa ne kadar basitmiş kendini doyurmak. Yemek hep önümdeymiş .Sadece fark etmemişim.
İnsan hep burnunun dibinde olanı fark etmez mi ? Farkedemediğim daha neler var merak ediyorum.
İstiyorum ki tüm açların karnı doysun.
Doymak güzelmiş.Yeni yeni anlıyorum.
Ben kalemi alıyorum elime , yazı kendini yazıyor.O yazarken ben gülüyorum. Ben gülünce dünya gülüyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder